دررفتگی لگن در کودکان معمولاً به دلیل ناپایداری لگن از بدو تولد رخ می‌دهد که ناشی از شکل‌گیری غیرطبیعی مفصل ران در دوره جنینی است. این عارضه با نام دیسپلازی مادرزادی مفصل لگن شناخته می‌شود. در موارد شدید دیسپلازی، مفصل لگن کودک ممکن است دچار دررفتگی کامل شود، به این معنی که سر استخوان ران که شکلی توپی دارد به طور کامل از حفره‌ی لگن (استابولوم) خارج می‌شود. این وضعیت نیازمند توجه و درمان فوری پزشکی است تا از مشکلات بعدی در رشد و حرکت کودک جلوگیری شود. تشخیص زودهنگام و مداخلات درمانی مناسب می‌توانند به بهبود وضعیت مفصل لگن و جلوگیری از عوارض دائمی کمک کنند. در این مطلب قصد داریم به راهکارهای درمان خانگی و غیر خانگی دررفتگی مادرزادی لگن (DDH) (دیسپلازی تکاملی لگن) بپردازیم.
درمان دررفتگی مادرزادی لگن
نقل قول از وب‌سایت NHS:
Babies diagnosed with DDH early in life are usually treated with a fabric splint called a Pavlik harness. This secures both of your baby’s hips in a stable position and allows them to develop normally.
برداشت فارسی از متن نقل قول: نوزادانی که در اوایل زندگی مبتلا به DDH تشخیص داده می‌شوند، معمولاً با یک آتل پارچه‌ای به نام پاولیک هارنس درمان می‌شوند. این آتل هر دو مفصل ران کودک شما را در موقعیتی پایدار قرار می‌دهد و به آنها اجازه می‌دهد تا به طور طبیعی رشد کنند.
درمان دررفتگی مادرزادی لگن، بسته به سن نوزاد و شدت دررفتگی، متفاوت است. هدف، بازگرداندن مفصل ران به حالت طبیعی و رشد سالم نوزاد است. روش‌های درمانی از غیرتهاجمی تا جراحی‌های پیچیده متغیر بوده و بر اساس سن نوزاد تعیین می‌شوند.
1. درمان بین ۰ تا ۴ هفتگی
در هفته‌های ابتدایی پس از تولد، استخوان‌ها و مفاصل نوزاد بسیار نرم و انعطاف‌پذیر هستند و هنوز به طور کامل شکل نگرفته‌اند. این ویژگی منحصربه‌فرد، فرصتی طلایی برای درمان دررفتگی مادرزادی لگن با موفقیت بالا و استفاده از روش‌های غیرتهاجمی فراهم می‌کند. در این دوره، به دلیل انعطاف‌پذیری مفاصل، می‌توان با استفاده از ابزارهایی مانند بریس پاولیک هارنس، به آرامی و بدون نیاز به جراحی، مفصل ران را در موقعیت صحیح خود قرار داد و از رشد طبیعی آن اطمینان حاصل کرد. این روش‌ها معمولاً بسیار مؤثر بوده و از بروز مشکلات جدی‌تر در آینده جلوگیری می‌کنند.
بریس پاولیک (Pavlik Harness)
یکی از متداول‌ترین و مؤثرترین روش‌های درمانی دررفتگی مادرزادی لگن در نوزادان، به‌ویژه در هفته‌های اولیه پس از تولد، استفاده از بریس پاولیک (Pavlik Harness) است. این وسیله ارتوپدی، که به صورت یک کمربند و بندهای مخصوص طراحی شده، به گونه‌ای پاها و لگن نوزاد را در وضعیت خاصی نگه می‌دارد که سر استخوان ران به درستی درون حفره‌ی لگن قرار گرفته و به طور طبیعی به رشد خود ادامه دهد. استفاده مداوم از بریس پاولیک برای چند هفته تا چند ماه، تحت نظر پزشک متخصص، به تدریج باعث تثبیت مفصل ران در جایگاه صحیح خود می‌شود و اغلب از نیاز به روش‌های تهاجمی‌تر مانند جراحی جلوگیری می‌کند. این روش به دلیل غیرتهاجمی بودن و اثربخشی بالا، به عنوان خط اول درمان دررفتگی مادرزادی لگن در نوزادان شناخته می‌شود.
مراقبت و نظارت مداوم
در طول دوره درمان با بریس پاولیک، نظارت دقیق و منظم پزشک متخصص بسیار حائز اهمیت است. پزشک به طور مرتب نوزاد را معاینه می‌کند تا از روند صحیح درمان و قرارگیری مناسب مفصل ران اطمینان حاصل کند. برای بررسی دقیق‌تر وضعیت مفصل و مشاهده چگونگی قرارگیری سر استخوان ران در حفره‌ی لگن، از سونوگرافی‌های مکرر استفاده می‌شود. این سونوگرافی‌ها به پزشک کمک می‌کنند تا در صورت لزوم، تنظیمات بریس را تغییر دهد یا در صورت عدم پاسخ مناسب به درمان با بریس پاولیک، تصمیمات دیگری اتخاذ کند. در صورتی که بریس پاولیک به تنهایی مؤثر نباشد، ممکن است پزشک روش‌های درمانی دیگری مانند استفاده از گچ‌گیری یا در موارد نادر، جراحی را توصیه کند. بنابراین، پیگیری منظم و دقیق وضعیت نوزاد توسط پزشک متخصص، نقش کلیدی در موفقیت درمان دررفتگی مادرزادی لگن ایفا می‌کند.
2. درمان بین ۱ تا ۶ ماهگی
در بازه سنی ۱ تا ۶ ماهگی، با وجود انعطاف‌پذیری نسبی استخوان‌ها، مقاومت آنها نسبت به دوره نوزادی افزایش یافته است. در این مرحله، روش‌های درمانی گوناگونی برای تثبیت مفصل ران و بهبود وضعیت دررفتگی مادرزادی لگن مورد استفاده قرار می‌گیرند که در ادامه به آنها خواهیم پرداخت.
استفاده از بریس
در صورتی که دررفتگی مادرزادی لگن در بازه سنی ۱ تا ۶ ماهگی تشخیص داده شود، پزشک متخصص همچنان ممکن است استفاده از بریس پاولیک را به عنوان روش درمانی مناسب تجویز کند. اگرچه استخوان‌ها در این دوره نسبت به نوزادی کمی سفت‌تر شده‌اند؛ اما همچنان انعطاف‌پذیری لازم برای اصلاح موقعیت مفصل ران با استفاده از بریس پاولیک وجود دارد. این دستگاه با اعمال فشار ملایم و مداوم، به تدریج سر استخوان ران را به درون حفره لگن هدایت کرده و آن را در موقعیت صحیح خود قرار می‌دهد. میزان موفقیت درمان با بریس پاولیک در این سنین نیز همچنان بالا است، با این حال ممکن است دوره استفاده از دستگاه نسبت به نوزادان کوچکتر، کمی طولانی‌تر باشد تا نتیجه مطلوب حاصل شود. پزشک متخصص به طور مرتب وضعیت نوزاد را بررسی کرده و در صورت لزوم، تنظیمات بریس را تغییر می‌دهد.
جا انداختن
در مواردی که درمان با بریس پاولیک به تنهایی نتواند دررفتگی مادرزادی لگن را به طور کامل برطرف کند یا در مواردی که دررفتگی دیر تشخیص داده شود، روش جااندازی مفصل ران به عنوان گزینه درمانی مطرح می‌شود. در این روش، پزشک متخصص با انجام مانورهای خاص، به آرامی سر استخوان ران را به داخل حفره لگن بازمی‌گرداند. این فرایند معمولاً تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود تا کودک هیچگونه دردی احساس نکند و عضلات کاملاً شل باشند. پس از جااندازی، برای حفظ موقعیت صحیح مفصل و جلوگیری از دررفتگی مجدد، از گچ‌گیری یا بریس مخصوص برای مدتی استفاده می‌شود. مدت زمان استفاده از گچ یا بریس توسط پزشک تعیین می‌شود و به وضعیت خاص هر کودک بستگی دارد. این روش در بسیاری از موارد می‌تواند به بهبود کامل دررفتگی کمک کند و از نیاز به جراحی‌های پیچیده‌تر جلوگیری نماید.
گچ‌گیری
پس از انجام جااندازی مفصل ران، برای حفظ موقعیت صحیح سر استخوان ران در داخل حفره لگن و جلوگیری از دررفتگی مجدد، معمولاً از گچ‌گیری استفاده می‌شود. این گچ که معمولاً به صورت گچ لگنی یا اسپایکا (Spica cast) است، پاها و لگن نوزاد را در وضعیت خاصی نگه می‌دارد تا مفصل به خوبی تثبیت شود. مدت زمان گچ‌گیری معمولاً چند هفته طول می‌کشد و در این مدت، نوزاد باید تحت نظر پزشک متخصص باشد. برای ارزیابی وضعیت مفصل و اطمینان از موفقیت درمان، معاینات بالینی و تصویربرداری‌های مکرر، مانند رادیوگرافی یا سونوگرافی، انجام می‌شود. این بررسی‌ها به پزشک کمک می‌کنند تا روند بهبودی را زیر نظر داشته باشد و در صورت لزوم، تصمیمات لازم را در مورد ادامه درمان اتخاذ کند. مراقبت صحیح از گچ و رعایت دستورات پزشک در این دوره بسیار مهم است.
اقدامات جراحی
در موارد نادر و پیچیده‌تر که درمان‌های غیرجراحی مانند استفاده از بریس پاولیک و گچ‌گیری نتایج مطلوب را به همراه نداشته باشند، جراحی به عنوان آخرین راه حل برای درمان دررفتگی مادرزادی لگن در نظر گرفته می‌شود. در این روش که به عنوان جراحی باز جااندازی مفصل ران شناخته می‌شود، پزشک جراح با ایجاد برشی در ناحیه لگن، به طور مستقیم به مفصل دسترسی پیدا کرده و سر استخوان ران را در موقعیت صحیح خود درون حفره لگن قرار می‌دهد. پس از جااندازی، برای تثبیت مفصل در موقعیت جدید و جلوگیری از دررفتگی مجدد، از گچ یا بریس مخصوص استفاده می‌شود. اگرچه جراحی یک روش تهاجمی‌تر است، اما در این سنین معمولاً با موفقیت بالایی همراه بوده و به نوزاد کمک می‌کند تا مفصل ران به حالت طبیعی خود بازگردد و از بروز مشکلات حرکتی در آینده جلوگیری شود. دوره نقاهت پس از جراحی نیازمند مراقبت دقیق و پیگیری‌های منظم توسط پزشک متخصص است.
3. درمان بین ۶ ماهگی تا دوسالگی
با افزایش سن کودک و استحکام بیشتر استخوان‌ها، درمان دررفتگی مادرزادی لگن چالش‌برانگیزتر می‌شود و معمولاً نیازمند روش‌های تهاجمی‌تری است. در این دوره، انعطاف‌پذیری استخوان‌ها به طور قابل توجهی کاهش یافته و به همین دلیل، استفاده از روش‌های غیرجراحی مانند بریس پاولیک به تنهایی کافی نخواهد بود. در این شرایط، ممکن است پزشک متخصص، روش‌های دیگری مانند جااندازی تحت بیهوشی و گچ‌گیری یا در موارد پیچیده‌تر، جراحی را توصیه کند. هدف از این اقدامات، بازگرداندن سر استخوان ران به موقعیت صحیح در حفره لگن و تثبیت آن برای رشد طبیعی مفصل است. انتخاب روش درمانی مناسب بستگی به سن کودک، شدت دررفتگی و شرایط خاص هر بیمار دارد و توسط پزشک متخصص تعیین می‌شود.
گچ‌گیری با بیهوشی
در سنین بالاتر، یعنی زمانی که کودک بزرگتر شده و استخوان‌ها استحکام بیشتری پیدا کرده‌اند، اگر دررفتگی مادرزادی لگن همچنان وجود داشته باشد و روش‌های قبلی مانند بریس پاولیک مؤثر واقع نشده باشند، پزشک متخصص ممکن است روش گچ‌گیری تحت بیهوشی عمومی را انتخاب کند. در این روش، کودک تحت بیهوشی عمومی قرار می‌گیرد تا عضلات کاملا شل شده و پزشک بتواند مفصل ران را به دقت در جای صحیح خود قرار دهد. سپس با استفاده از گچ مخصوص، که معمولاً گچ لگنی یا اسپایکا نامیده می‌شود، مفصل ران در موقعیت صحیح تثبیت می‌شود. این روش نیازمند دقت و مهارت بالایی از سوی پزشک است. پس از اتمام دوره گچ‌گیری، که ممکن است چندین هفته طول بکشد، معمولاً نیاز به پیگیری‌های مکرر و استفاده از بریس برای مدت طولانی‌تری خواهد بود تا از تثبیت کامل مفصل و جلوگیری از بازگشت دررفتگی اطمینان حاصل شود.
استئوتومی (Osteotomy)
در موارد بسیار شدید دررفتگی مادرزادی لگن که سایر روش‌های درمانی مانند بریس، گچ‌گیری و جااندازی بسته مؤثر واقع نشده‌اند یا زمانی که ساختار استخوان‌های لگن و ران به گونه‌ای است که نیاز به اصلاح دارد، پزشک متخصص ممکن است روش جراحی استئوتومی را توصیه کند. در این روش پیچیده‌تر، جراح با ایجاد برش‌هایی در استخوان‌های لگن یا ران، شکل آنها را تغییر می‌دهد تا مفصل ران به درستی در حفره لگنی قرار بگیرد و ثبات لازم را پیدا کند. این جراحی معمولاً برای کودکانی که در سنین بالاتر تشخیص داده شده‌اند یا دررفتگی بسیار شدید دارند، انجام می‌شود. پس از جراحی استئوتومی، کودک برای مدتی تحت گچ‌گیری قرار می‌گیرد و پس از آن نیز برای چندین ماه از بریس مخصوص استفاده می‌کند تا مفصل به طور کامل بهبود یابد و در موقعیت صحیح خود تثبیت شود. این روش اگرچه پیچیده‌تر است، اما در موارد خاص می‌تواند نتایج بسیار خوبی به همراه داشته باشد.
بازسازی مفصل ران
در موارد بسیار نادر و پیچیده، زمانی که سایر روش‌های درمانی از جمله بریس، گچ‌گیری، جااندازی و حتی استئوتومی نتوانند مشکل دررفتگی مادرزادی لگن را برطرف کنند، ممکن است نیاز به بازسازی کامل مفصل ران باشد. این روش جراحی پیچیده‌تر، با هدف اصلاح کامل ساختار مفصل ران و بازگرداندن آن به حالت طبیعی انجام می‌شود. بازسازی مفصل ران معمولاً به عنوان آخرین گزینه درمانی در نظر گرفته می‌شود و برای کودکانی که با مشکلات بسیار جدی در مفصل ران مواجه هستند و هیچ یک از روش‌های دیگر برای آنها مؤثر نبوده است، انجام می‌پذیرد. این جراحی نیازمند تخصص و مهارت بالای جراح ارتوپد است و دوره نقاهت طولانی‌تری نسبت به سایر روش‌ها دارد. هدف از این جراحی، بهبود عملکرد مفصل ران، کاهش درد و افزایش کیفیت زندگی کودک است.
4. درمان بین دو سالگی تا ۸ سالگی
درمان اختلال دیسپلازی رشدی هیپ (DDH) در بازه سنی دو تا هشت سالگی، به دلیل کاهش انعطاف‌پذیری استخوان‌ها و افزایش پیچیدگی ناهنجاری‌های احتمالی، به مراتب دشوارتر از سنین پایین‌تر است. در این دوره، روش‌های درمانی عمدتاً شامل جراحی‌های پیچیده و مراقبت‌های دقیق پس از عمل می‌شود. هدف اصلی در این سنین، اصلاح ساختار مفصل ران و ایجاد ثبات کافی برای جلوگیری از مشکلات بعدی مانند آرتروز زودرس است. جراحی‌هایی مانند استئوتومی لگن یا ران، که شامل تغییر شکل استخوان‌ها برای قرارگیری صحیح مفصل است، در این دوره رایج‌تر هستند. پس از جراحی، استفاده از گچ یا بریس و همچنین فیزیوتراپی برای بازیابی دامنه حرکتی و تقویت عضلات ضروری است.
استئوتومی پیشرفته
با افزایش سن کودک و رشد استخوان‌ها، در صورت لزوم به انجام استئوتومی، این جراحی‌ها پیچیده‌تر و نیازمند دقت بیشتری می‌شوند. جراح متخصص با بررسی دقیق شرایط بیمار، ممکن است تشخیص دهد که نه تنها سر استخوان ران، بلکه استخوان‌های لگن نیز نیاز به تغییر شکل و موقعیت دارند تا مفصل ران به درستی در حفره لگنی قرار گرفته و ثبات لازم را پیدا کند. این نوع جراحی‌ها که معمولاً شامل برش و تغییر زاویه استخوان‌ها می‌شوند، ممکن است در یک یا چند مرحله انجام شوند و پس از هر مرحله، کودک نیازمند مراقبت‌های ویژه و توانبخشی طولانی‌مدت خواهد بود. این مراقبت‌ها شامل استفاده از گچ یا بریس، فیزیوتراپی و پیگیری‌های منظم توسط پزشک است تا از بهبود کامل و جلوگیری از عوارض احتمالی اطمینان حاصل شود. هدف از این جراحی‌ها، ایجاد یک مفصل ران پایدار و بدون درد برای کودک است تا بتواند فعالیت‌های روزمره خود را به طور طبیعی انجام دهد.
درمان با پلاک و پیچ
در برخی موارد اگر احتمال جابه‌جایی مجدد مفصل وجود داشته باشد، پزشکان از پلاک‌ها و پیچ‌های فلزی برای تثبیت مفصل ران استفاده می‌کنند. این روش که نوعی تثبیت داخلی محسوب می‌شود، با قرار دادن پلاک‌های فلزی مخصوص بر روی استخوان و اتصال آنها با پیچ به استخوان ران و یا لگن، به تثبیت بلندمدت مفصل کمک کرده و از حرکت و جابه‌جایی ناخواسته آن جلوگیری می‌کند. جنس این پلاک‌ها و پیچ‌ها معمولاً از فلزات سازگار با بدن مانند تیتانیوم یا فولاد ضد زنگ است. پس از انجام جراحی و قرار دادن پلاک و پیچ، کودک برای مدتی به استفاده از گچ یا بریس نیاز خواهد داشت تا استخوان‌ها بتوانند به درستی جوش خورده و بهبود پیدا کنند. مدت زمان استفاده از گچ یا بریس توسط پزشک متخصص و بر اساس شرایط خاص هر بیمار تعیین می‌شود.
5. درمان در بزرگسالان
اگر دررفتگی مادرزادی لگن تا بزرگسالی بدون درمان باقی بماند، عواقب جدی و دائمی برای فرد به همراه خواهد داشت. این عوارض شامل درد مزمن در ناحیه لگن، آرتروز زودرس (ساییدگی مفصل) و محدودیت‌های حرکتی شدید می‌شود که کیفیت زندگی فرد را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد. درمان DDH در بزرگسالان به دلیل تغییرات ساختاری ایجاد شده در مفصل و استخوان‌ها، پیچیده‌تر و تهاجمی‌تر از درمان در سنین کودکی است. معمولاً درمان‌های این دوره شامل جراحی‌های بزرگتر و طولانی‌مدت می‌شود که هدف آنها کاهش درد، بهبود دامنه حرکتی و جلوگیری از پیشرفت آرتروز است. این جراحی‌ها ممکن است شامل استئوتومی (تغییر شکل استخوان)، آرتروپلاستی (تعویض مفصل) یا ترکیبی از این روش‌ها باشد. دوره نقاهت پس از این جراحی‌ها نیز طولانی‌تر بوده و نیازمند مراقبت‌های ویژه و توانبخشی است.
تعویض مفصل ران
یکی از رایج‌ترین و مؤثرترین روش‌های درمانی برای بزرگسالان مبتلا به دیسپلازی رشدی هیپ (DDH) که دچار آسیب شدید مفصل ران شده‌اند، جراحی تعویض مفصل ران است. در این عمل جراحی، مفصل ران آسیب‌دیده که دچار ساییدگی، آرتروز یا تغییر شکل شدید شده، با یک مفصل مصنوعی (پروتز) جایگزین می‌شود. این پروتز معمولاً از فلزات و پلیمرهای زیست‌سازگار ساخته می‌شود و عملکردی مشابه مفصل طبیعی ران دارد. تعویض مفصل ران می‌تواند بهبود چشمگیری در کیفیت زندگی فرد ایجاد کند، درد مزمن را به طور قابل توجهی کاهش دهد و دامنه حرکتی مفصل را بهبود بخشد، در نتیجه فرد قادر به انجام فعالیت‌های روزمره خود با سهولت بیشتری خواهد بود.
استئوتومی اصلاحی
در برخی موارد که ناهنجاری‌های استخوانی در لگن و ران مانع از قرارگیری صحیح مفصل ران می‌شوند، جراحی استئوتومی اصلاحی انجام می‌گیرد. این روش شامل برش و تغییر شکل استخوان‌های لگن و یا ران است تا زاویه و موقعیت آنها به گونه‌ای اصلاح شود که مفصل ران به درستی در حفره لگنی قرار بگیرد و ثبات لازم را پیدا کند. استئوتومی به تثبیت و اصلاح مفصل ران کمک شایانی می‌کند و می‌تواند از بروز آرتروز زودرس (ساییدگی مفصل) در آینده جلوگیری نماید.
آرتروپلاستی (Arthroplasty)
آرتروپلاستی، که به عنوان تعویض مفصل نیز شناخته می‌شود، معمولاً زمانی انجام می‌گیرد که آرتروز پیشرفته و تخریب شدید در مفصل ران وجود داشته باشد و سایر روش‌های درمانی غیرجراحی مؤثر واقع نشده باشند. این جراحی شامل برداشتن سطوح آسیب‌دیده مفصل ران، یعنی سر استخوان ران و سطح مفصلی حفره لگن، و جایگزینی آنها با اجزای مصنوعی (پروتز) است که از مواد زیست‌سازگار مانند فلز، پلاستیک و سرامیک ساخته می‌شوند. آرتروپلاستی معمولاً به عنوان یک گزینه درمانی برای بزرگسالانی که به دلیل دیسپلازی رشدی هیپ (DDH) دچار ناتوانی‌های حرکتی شدید، درد غیرقابل تحمل و کاهش چشمگیر کیفیت زندگی شده‌اند، توصیه می‌شود.
عوارض عدم درمان دررفتگی مادرزادی لگن
عدم درمان دررفتگی مادرزادی لگن می‌تواند عواقب جدی و بلند مدتی برای فرد به دنبال داشته باشد و به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی او تأثیر بگذارد. این عوارض ناشی از عدم قرارگیری صحیح سر استخوان ران در حفره لگنی است که با گذشت زمان، منجر به تخریب مفصل و مشکلات حرکتی شدید می‌شود. این مشکلات نه تنها جنبه‌های فیزیکی زندگی فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهند، بلکه می‌توانند منجر به مشکلات روانی و اجتماعی نیز شوند؛ بنابراین تشخیص زودهنگام و درمان مناسب این عارضه از اهمیت بسزایی برخوردار است.
یکی از شایع‌ترین عوارض عدم درمان دررفتگی مادرزادی لگن، آرتروز زودرس است. زمانی که مفصل ران به طور مداوم در وضعیت نامناسب قرار داشته باشد، به مرور زمان دچار فرسایش و تخریب می‌شود. این وضعیت باعث ایجاد دردهای شدید و محدودیت در حرکت مفصل می‌شود که در نهایت به آرتروز زودرس منجر می‌شود. این نوع آرتروز معمولاً در دهه‌های سوم و چهارم زندگی فرد بروز می‌کند و می‌تواند به شدت کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد و او را در انجام فعالیت‌های روزمره با مشکل مواجه کند. این عارضه نه تنها دردناک است، بلکه می‌تواند منجر به کاهش استقلال فرد و وابستگی به دیگران نیز شود.
علاوه بر آرتروز زودرس، عدم درمان دررفتگی مادرزادی لگن می‌تواند منجر به لنگیدن دائمی و نابرابری طول پاها شود. هنگامی که مفصل ران به درستی رشد نکند، ناهماهنگی در طول پاها ایجاد می‌شود که باعث لنگیدن فرد در هنگام راه رفتن می‌شود. این مشکل علاوه بر تأثیرات فیزیکی، می‌تواند پیامدهای روانی نیز به همراه داشته باشد؛ زیرا لنگیدن ممکن است باعث کاهش اعتماد به نفس و ایجاد مشکلات اجتماعی و احساس خجالت در فرد شود. این مسئله می‌تواند به ویژه در دوران کودکی و نوجوانی که فرد در حال شکل‌گیری هویت اجتماعی خود است، تأثیرات منفی بیشتری داشته باشد.
همچنین، قرارگیری نامناسب مفصل ران می‌تواند فشار اضافی بر سایر قسمت‌های بدن از جمله ستون فقرات و زانوها وارد کند. این فشار اضافی می‌تواند منجر به تغییر در نحوه راه رفتن و حتی ایجاد انحنای غیرطبیعی در ستون فقرات شود که به آن اسکولیوز گفته می‌شود. این انحنا ممکن است با گذشت زمان پیشرفت کند و نیاز به درمان‌های پیچیده‌تری مانند فیزیوتراپی، بریس یا حتی جراحی داشته باشد. زانوها نیز ممکن است به دلیل تحمل فشار نابرابر، دچار آسیب‌دیدگی زودرس غضروف و آرتروز در سنین جوانی شوند. علاوه بر این، ممکن است مشکلاتی در مچ پا و کف پا نیز به دلیل توزیع نامناسب وزن بدن ایجاد شود. در نهایت، ناتوانی‌های حرکتی ناشی از عدم درمان این عارضه می‌تواند به طور جدی کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد و او را در انجام فعالیت‌های روزمره با مشکل مواجه کند و حتی در موارد شدیدتر، نیاز به استفاده از وسایل کمکی مانند واکر یا ویلچر ایجاد شود.
جمع بندی
دررفتگی مادرزادی لگن، که با نام دیسپلازی رشدی لگن نیز شناخته می‌شود، اختلالی است که ممکن است در بدو تولد نوزاد رخ دهد. این اختلال، که در آن سر استخوان ران به درستی در حفره لگن قرار نمی‌گیرد، در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع می‌تواند منجر به عوارض و مشکلات جدی در آینده کودک شود. خوشبختانه، با انجام معاینات و غربالگری‌های مناسب، می‌توان این اختلال را در مراحل اولیه تشخیص داد و اقدامات درمانی مناسب، اعم از روش‌های جراحی یا غیرجراحی، را آغاز کرد. تشخیص زودهنگام و شروع درمان مناسب، نقش حیاتی در پیشگیری از عوارض بلندمدت و بهبود کیفیت زندگی کودک ایفا می‌کند.
برای آشنایی با حرکات اصلاحی این عارضه، می‌توانید از مطلب «حرکات اصلاحی دررفتگی مادرزادی لگن (DDH) (دیسپلازی تکاملی لگن)» کمک بگیرید.
