اگرچه مانند بسیاری از بیماری های دیگر علت بروز سندروم دکرون هنوز دقیقا شناخته شده نیست، با این حال تغییرات شرایط و سبک زندگی می تواند در شروع ایجاد علائم نقش بارزی داشته باشند. شایع ترین علت ایجاد سندروم دکرون حرکت زیاد و تکراری مچ دست است که موجب التهاب تاندون های شست و غلاف آنها می شود. به طور کلی فاکتورهای خطر شامل سنین بین 30 تا 50 سال، بارداری، زنان در دوران پس از تولد نوزاد، جنس مونث و مشاغل خاص می باشند.
علت بروز سندروم دکرون
علل بروز سندروم دکرون عبارتند از:
ضربه مستقیم به انگشت شست
انجام مکرر کارهایی که مستلزم حرکت مچ دست است مانند:
- تایپ کردن طولانی مدت
- بافندگی
- استفاده مکرر از چکش
- نگه داشتن نوزاد برای مدت طولانی
- حمل کیسه های مواد غذایی سنگین
- فشار یا آسیب به ناحیه مچ دست
مشکلات سلامتی که باعث تورم در سراسر بدن می شود، مانند آرتریت روماتوئید (آرتریت روماتوئید اختلالی است که باعث تورم و درد مفاصل می شود). سندروم دکرون همچنین ممکن است در افراد مبتلا به بیماری های متابولیک مانند دیابت رخ دهد. بیماری نقرس نیز می تواند زمینه ساز سندروم دکرون باشد.
آسیب مستقیم به مچ دست یا تاندون، که ممکن است باعث ایجاد بافت اسکار (زخم) شود که حرکت تاندون ها را محدود می کند.
احتباس مایعات، مانند تغییرات هورمونی در دوران بارداری
در موارد کمتر، سندروم دکرون ممکن است ناشی از عفونت های غلاف تاندون باشد که باعث تنوسینوویت عفونی می شود. این عفونت ها به طور معمول تاندون های دست، به ویژه تاندون های خم کننده انگشتان را تحت تاثیر قرار می دهند. علل شایع تنوسینوویت عفونی شامل صدمات نافذ مانند نیش حیوان یا زخم آلوده یا انتشار عفونت از بافت‌های مجاور یا جریان خون است.
برخی از موارد سندروم دکرون نیز ایدیوپاتیک هستند، به این معنی که علت آن ناشناخته است.
روش های تشخیص سندروم دکرون
روش های تشخیص سندروم دکرون متعددند. سندروم دکرون را می توان از طریق معاینه بالینی تشخیص داد. علائم و نشانه های رایج سندروم دکرون شامل درد، تورم، محدودیت دامنه حرکتی، مشکل در گرفتن اشیا و بدتر شدن درد با حرکات خاص است. در برخی موارد، هنگام حرکت دادن تاندون آسیب دیده، صدای ترکیدن یا کلیک شنیده می شود. در افراد مبتلا به مچ درد، مانورهای خاصی که به عنوان مانورهای فینکلشتاین (Finkelstein) و ایشهوف (Eichhoff) شناخته می‌شوند، ممکن است برای تعیین وجود سندروم دکرون ارزیابی شوند. تنوسینوویت عفونی می تواند از نظر بالینی با علائم کلاسیک Kanavel تظاهر کند که شامل تورم انگشت آسیب دیده، حساسیت در طول غلاف تاندون، درد پس از کشیدن انگشت شست توسط فرد دیگر و وضعیت خمیده انگشت در حالت استراحت است. در صورت مشکوک بودن به تنوسینوویت عفونی، تجزیه و تحلیل مایع سینوویال در غلاف تاندون و آزمایش خون برای ارزیابی فاکتورهای عفونت انجام می شود.
پس از معاینه فیزیکی، تکنیک‌های تصویربرداری مانند سونوگرافی یا تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) می‌تواند برای تایید تشخیص انجام شود.
اکثر بیماران نیازی به عکس برداری با اشعه ایکس از مچ دست خود ندارند. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی به فرد خواهد گفت که آیا لزومی برای این کار وجود دارد یا خیر.
ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی بر اساس علائم و معاینه فیزیکی می‌تواند ببیند که آیا فرد سندروم دکرون دارد یا خیر. آنها همچنین از فرد می خواهند که حرکات خاصی را با دست، مچ دست و شست خود انجام دهد.
پزشک دست بیمار را چک می‌کند تا ببیند تورم در قسمت انتهایی شست یا مچ دست وجود دارد یا خیر و یا وقتی روی انگشت شست یا مچ دست فشار می‌آورد، دردی توسط فرد حس می شود یا خیر.
ممکن است از فرد خواسته شود که آزمایش فینکلشتاین را انجام دهد که شامل قرار دادن انگشت شست در کف دست، گرفتن آن با انگشتان دیگر و خم کردن مچ دست به سمت انگشت کوچک است. این حرکت باعث کشش تاندون های دست می شود. اگر جواب آزمایش مثبت باشد، به این معنی که اگر در حین انجام مانور، فرد احساس درد در قاعده انگشت شست یا مچ دست داشته باشد، ممکن است به سندروم دکرون مبتلا باشد.
روش دیگر معاینه و تشخیص سندروم دکرون این است که پزشک از فرد می خواهد شست خود را از بقیه انگشتان دور کند. در همین حال پزشک با دست خود مانع از دور کردن انگشت شست فرد از سایر انگشتان وی می شود. تلاش بیمار برای دور کردن انگشت شست در مقابل مقاومت دست پزشک موجب بروز درد در بالای مچ دست می شود و باعث محرز شدن سندروم دکرون می شود.
جمع بندی
با توجه به مطالب ذکر شده علل بروز سندروم دکرون بسیار متنوع هستند و کشف علت ایجاد سندروم دکرون و توقف و یا تعدیل فعالیت هایی که در شروع علائم نقش داشته اند در جلوگیری از پیشرفت بیماری و وخیم تر شدن شرایط بیمار بسیار کمک کننده است. از طرفی تشخیص دقیق و به موقع این بیماری و اقدام برای درمان می تواند در درمان موفق تر و ایجاد عوارض کمتر نقشی حیاتی داشته باشد.
