در مطلب قبلی گفتیم که علت بروز و روش تشخیص سندروم تونل کارپال چیست؟ اما شناخت علت و نحوه تشخیص این عارضه به تنهایی کافی است؟ در این مطلب قصد داریم بگوییم بعد از اینکه مشخص شد شما هم یکی از مبتلایان به CTS هستید باید چه کنید و به بررسی راه‌های درمان سندروم تونل کارپال می‌پردازیم، با ما همراه باشید.
درمان CTS
در عارضه‌های جدی مانند CTS تشخیص زودهنگام و درمان به موقع حائز اهمیت هستند زیرا دیر تشخیص دادن آن، بی‌حسی‌های دائمی انگشتان و دست را به همراه دارد. روش‌های درمانی برای این سندروم در دو دسته درمان‌های غیر جراحی و جراحی قرار می‌گیرند. البته در ابتدا پزشک باید نسبت به رفع بیماری‌های زمینه‌ای در صورت وجود اقدام کند.
بستن آتل
درمان اولیه شامل بستن آتلی است که دست شما را در حالت خنثی نگه می‌دارد. به خصوص در شب بهترین گزینه برای مبتلایان به این عارضه محسوب می‌شود.
خودداری از فعالیت‌های روزانه
برخی فعالیت‌های روزانه به قدری تحریک‌کننده درد در دست‌های شما هستند که احتمالا تصمیم می‌گیرید برای مدتی آن‌ها را ر‌ها کنید و به دست خود استراحت دهید. دقیقا همان تصمیمی که باید برای جلوگیری از افزایش درد بگیرید. همچنین در صورت تورم، قرمزی یا گرم شدن مچ دست می‌توانید از بسته‌های خنک‌کننده برای بهبود سندروم تونل کارپال استفاده کنید.
انواع دارو‌ها
این دارو‌ها شاید به عنوان راه‌های درمان سندروم تونل کارپال استفاده نشوند اما به عنوان کاهش دهنده درد در ناحیه تونل کارپال موثر هستند. دو دسته داروی تجویزی و بدون نسخه می‌توانند در بهبود بیمار نقش داشته باشند. البته انواع دارو‌ها تنها برای بهبود این عارضه در شرایط خاص کاربرد دارند.
دارو‌های ضد التهابی و غیر استروئیدی از جمله آسپرین، ایبوپروفن و سایر مسکن‌ها جزء دارو‌های بدون نسخه هستند. این دارو‌ها برای درمان کاربردی ندارند و فقط برای زمانی که درد زیادی احساس کردید می‌توانند درد شما را کاهش دهند.
کورتیکواستروئید‌ها مانند پردنیزون یا دارویی مانند لیدوکائین جزء دارو‌هایی هستند که با نسخه پزشک تهیه می‌شوند. برای افرادی که علائم خفیف یا متناوب دارند، مصرف این دارو‌ها کمک می‌کند فشار از روی عصب میانی برداشته شود.
لیدوکائین به صورت تزریق به مچ دست و پردنیزون از راه دهان به کاهش این درد کمک می‌کنند. مبتلایان به دیابت و افرادی که استعداد ابتلا به دیابت دارند باید در مورد مصرف دارویی مانند پردنیزون دقت کنند. زیرا می‌تواند در بر هم زدن تعادل قند خون شما موثر باشد.
راه‌های درمان جایگزین
مراقبت‌های کایروپراکتیک و طب سوزنی به عنوان راه‌های درمان سندروم تونل کارپال برای برخی از افراد مفید بودند اما این اثربخشی برای همه یکسان نیست. تمرینات یوگا کمک می‌کند درد بیمار در آن ناحیه کم‌تر شده و مبتلایان CTS با سرعت بیش‌تری بهبود پیدا کنند.
درمان سندروم تونل کارپال با جراحی
آنچه که در جراحی‌های CTS انجام می‌شود شامل آزاد‌سازی تونل کارپال است. در این روش با بریدن رباط اطراف مچ دست، فشار روی عصب مدیان را کاهش می‌دهند. اگر می‌خواهید جراحی را در میان راه‌های درمان سندروم تونل کارپال انتخاب کنید نیازی به یک شب بستری شدن در بیمارستان ندارید. برای این روش بی‌حسی‌های موضعی یا منطقه‌ای با مقداری آرامبخش انجام می‌شود. بسیاری از افراد برای بهبود وضعیت خود به جراحی هر دو دست نیاز دارند. همچنین پزشکان برای بهبود از طریق جراحی می‌توانند این راه درمانی را از طریق ۲ شیوه متفاوت انجام دهند.
جراحی باز برای آزاد‌سازی
این شیوه جراحی یکی از روش‌های سنتی برای اصلاح سندروم تونل کارپال محسوب می‌شود. در جراحی باز ابتدا یک برش تقریبا ۵ سانتی‌متری در مچ دست و سپس رباط کارپ صورت می‌گیرد تا تونل کارپال بزرگ شود. برای جراحی باز از بی‌حسی موضعی استفاده می‌کنند و این عمل به صورت سرپایی انجام می‌شود مگر اینکه شرایط غیر معمولی برای فرد به وجود بیاید.
جراحی آندوسکوپی
این روش نسبت به نوع جراحی باز، عملکرد سریع‌تر و ناراحتی کم‌تری بعد از عمل دارد اما می‌تواند عوارض و نیاز به جراحی‌های اضافی را افزایش دهد. در این روش درمانی جراح یک یا دو برش با اندازه تقریبی ۱/۲ سانتی‌متری در مچ دست و کف دست ایجاد می‌کند.
سپس یک دوربین متصل به یک لوله را وارد می‌کند به گونه‌ای که عصب، رباط و تاندون‌ها روی‌مانیتور قابل مشاهده هستند. در آخر رباط کارپال یا بافت نگهدارنده مفاصل را نیز برش می‌دهد. بعد از جراحی آندوسکوپی، علائم بلافاصله کاهش یافته و برای بهبود این سندروم زمان بیش‌تری نیاز است.
برخی از افراد در جای زخم ممکن است مواردی مانند عفونت، آسیب عصبی، سفتی و درد را مشاهده کنند. بیماران بعد از عمل تا یک هفته به تغییر فعالیت کاری نیاز دارند. بعضی افراد نیز مجبور می‌شوند به طور دائمی فعالیت کاری خود را تغییر دهند. بعد از عمل به ندرت اتفاق می‌افتد که بیماران از بازگشت درد‌ها و بروز عارضه تونل کارپال شاکی باشند و اکثرا احساس کاملا طبیعی دارند.
سخن پایانی
مهم‌ترین عامل برای تشدید درد یا بی‌حس شدن ناحیه تونل کارپال، انجام فعالیت‌هایی است که فشار روی عصب میانی را افزایش می‌دهند. اما درمان این عارضه به تنهایی و با انجام ندادن این فعالیت‌ها ممکن نیست. بنابراین راه‌های درمان سندروم تونل کارپال ائم از روش‌های غیر جراحی و روش‌های مختلف جراحی را توضیح دادیم. پزشک بعد از معاینات لازم راهکار مورد نیاز را پیشنهاد می‌کند و شما می‌توانید برای حرکات اصلاحی این عارضه یا دیگر روش‌های درمانی از متخصصین ما در کلینیک پاسارگاد کمک بخواهید.
