سندروم مارفان اختلالی است که بافت همبند بدن را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد و می‌تواند در قسمت‌های مختلف بدن،از جمله قلب، چشم، سیستم عضلانی-اسکلتی و.. پدیدار شود. انجام ورزش منظم هم از لحاظ جسمی و هم از لحاظ عاطفی موجب بهبود این سندروم می‌شود و توصیه شده است که در فعالیت‌های روزانه گنجانده شود. ورزش و فعالیت بخصوص در افراد مبتلا به سندروم مارفان، بیشتر حائزاهمیت است و این افراد بیشتر تشویق به انجام ورزش روزانه می‌شوند. افرادی که دچار این سندروم هستند پس از تشخیص بیماری و با اقدام زودهنگام جهت درمان و همچنین تغییر سبک زندگی، می‌توانند طول عمر بیشتر و باکیفیت‌تری داشته باشند. بخشی از فرایند تغییر سبک زندگی و مراقبت از خود، داشتن فعالیت‌های بدنی منظم است. در این مقاله قصد داریم تمرین‌ها و حرکات اصلاحی در سندروم مارفان را با یکدیگر بررسی کنیم، با ما همراه باشید.
ورزش‌های مناسب سندروم مارفان
افراد مبتلا به این بیماری تفاوت‌های بسیاری در درگیری اندام و شدت آن دارند. ورزش‌هایی که این افراد می‌توانند انجام دهند، باید از شدت معقولی برخوردار باشد و از ورزش‌هایی که موجب افزایش ناگهانی ضربان قلب یا احتمال آسیب به مفاصل می‌شوند، خودداری کنند.
به‌طور کلی افراد مبتلا به سندرم مارفان باید به طور منظم ورزش کرده و فعالیت‌های هوازی و بی‌هوازی متناسب با شرایط خودشان را با تایید پزشک انجام دهند. تقریباً هر فعالیتی را می‌توان با شدت‌های مختلف انجام داد و هیچ توصیه کلی در این خصوص وجود ندارد.
افراد مبتلا به سندرم مارفان به‌ویژه آن‌هایی که درگیری قابل‌توجهی در سیستم قلبی-عروقی دارند، ممکن است مجبور باشند فعالیت بدنی خود را تا حدی محدود کنند، اما بیشتر آنها همچنان می‌توانند فعال بمانند و تنها احتیاط شرط اصلی است.
جهت دریافت اطلاعات بیشتر از توصیه‌هایی که پزشکان در ارتباط با این بیماری دارند، روی لینک زیر کلیک کنید:
تمرین‌های هوازی
فعالیت‌ها یا تمرین‌هایی که با شدت کم اما برای مدت طولانی می‌توان آنها را انجام داد، به ورزش‌های هوازی معروف هستند. پیاده‌روی، دویدن آهسته، شنا و دوچرخه سواری از بهترین نمونه‌های ورزش‌های هوازی هستند.
انجام این تمرینات یا درواقع مصرف بیشتر اکسیژن، باعث تقویت ماهیچه‌های قلب و ریه‌ها می‌شود که به همین دلیل به ورزش‌های هوازی، تمرینات قلبی نیز گفته می‌شود. برای افرادی که دچار سندروم مارفان هستند، انجام ورزش‌های هوازی بسیار مفید است.
تمرین‌های بی‌هوازی
فعالیت‌های بی‌هوازی معمولاً شدت بیشتری دارند و مدت زمان آنها کوتاه است. تمرینات معمولا پشت سر هم انجام شده و کمتر از دو دقیقه طول می‌کشند.
وزنه‌برداری سنگین یا دوی سرعتی از نمونه‌های ورزش‌های بی‌هوازی هستند که موجب فشار نسبتا بیشتری روی بافت‌ها و سیستم قلبی عروقی بدن می‌شوند.
این نوع ورزش منجر به مصرف سطح بیشتری از اکسیژن شده و همچنین موجب کشیدگی عضلانی نیز می‌شود. انجام این ورزش‌ها برای افراد مبتلا به سندروم مارفان، تنها با تشخیص پزشک امکان‌پذیر است. نکته مهم در این موارد این است که بیماران نباید محدودیت‌های خود را امتحان کنند.
اصول انجام حرکات اصلاحی در سندروم مارفان
محدودیت‌های ورزشی برای افراد مبتلا به سندرم مارفان وجود دارد با این حال، میزان محدودیت از فردی به فرد دیگر متفاوت است و بیشتر این افراد می‌توانند (و تشویق می‌شوند) که از سبک زندگی فعال با اقدامات احتیاطی مناسب لذت ببرند.
پیش‌بینی و رعایت برخی اصول، می‌تواند هنگام ورزش بسیار مفید باشد:
- توصیه می‌شود که بیشتر ورزش‌های هوازی با شدت کم انتخاب شودن. این ورزش‌ها شامل پیاده‌روی سریع، دوچرخه سواری، آهسته دویدن، گلف و تیراندازی است.
- هر زمان که احساس خستگی پیش آمد، حتما باید ورزش را متوقف کرده و استراحت کرد.
- انتخاب ورزش‌هایی که حداقل احتمال تصادف با دیگران و زمین‌خوردگی را داشته باشند.
- تجهیزات یا زمین ایمنی برای ورزش انتخاب شود.
- استفاده از وزنه‌های سبک و بدون زور زدن.
- انتخاب فعالیتی لذت‌بخش که بتوان 4 تا 5 بار در هفته به‌مدت حداقل 30 دقیقه انجام شود.
- توصیه می‌شود که افراد مبتلا به سندروم مارفان، در سطح هوازی بمانند (استفاده از حدود 50 درصد ظرفیت).
- در صورت استفاده از بتابلوکرها، سعی شود که ضربان قلب را زیر 100 ضربه در دقیقه نگه داشته شود.
- از بلند کردن اجسام سنگین و لیفت خودداری شود.
- توصیه می‌شود که همیشه از کلاه ایمنی و عینک‌های مخصوص جهت حمایت از سر و چشم‌ها استفاده شود.
- ورزش‌های آرامش‌بخش مانند یوگا به عنوان بخشی از فرایند تمرین مناسب است و موجب کاهش استرس خواهد شد، همچنین می‌تواند قدرت و تعادل عضلانی را بهبود بخشد.
جهت آشنایی با خدماتی که کلینیک پاسارگاد در مورد این بیماری ارائه می‌دهد، روی لینک زیر کلیک کنید:
نتیجه‌گیری
برای هر فردی که مبتلا به سندرم مارفان است، ضروری‌ست که درباره فعالیت‌های بدنی و سطح فعالیت خاص با پزشک خود مشورت کند.
قطعا شنیدن اینکه فعالیت بدنی آنها باید محدود باشد، به‌خصوص برای جوانان هرگز آسان نیست. خوشبختانه اکثر افرادی که سندرم مارفان دارند می‌توانند فعال بمانند، اما با محدودیت‌هایی نیز همراه هستند.
فعالیت‌های ورزشی نباید فشار مضاعفی بر بدن وارد کند. همچنین وضعیت پزشکی با افزایش سن تغییر می‌کند و حتما باید تحت‌نظر پزشک فعالیت‌های مختلف را انجام داد.
